Overgave aan wervelwind China

Met mijn liefde voor reizen, voor het ontdekken van nieuwe culturen en toeristische gebieden, werd het steeds onlogischer dat ik nog nooit voet op Chinese bodem had gezet. Geen land ter wereld dat zo snel verandert, groeit, nieuwe wegen inslaat. Dus nam ik me voor in 2018 een bezoek te brengen aan China. Hoewel ik graag alleen reis en in mijn eentje indrukken opdoe en verwerk, wilde ik na een drukke periode niet opnieuw gescheiden zijn van mijn man en kinderen, dus werd het een gezinsreis naar de opkomende supermacht, met de immense steden Beijing en Shanghai als hoofdbestemming. Wat bleek algauw toen we geland waren? China is een bijna ononderbroken oefening in geduld, improvisatie en aanpassingsvermogen. Om te beginnen weigerden de apps op onze smartphones dienst. Alle gezinsleden bleven vergeefs op de icoontjes drukken. Zelfs Whatsapp functioneerde niet. Maar dat was niet het enige hoofdstuk in het vuistdikke boek ‘moeizame communicatie’. Mijn neiging voortdurend vragen te stellen, spatte uiteen op een dode muur. Bijna niemand spreekt Engels. Zelf als je in een taxi stapt en je hebt uit voorzorg de naam en het adres van je hotel op een briefje genoteerd, maak je overuren. De taxichauffeur kon het schrift niet lezen, dus hebben we een circusact met handen en voeten moeten opvoeren om alsnog bij het hotel te geraken. Hadden we tijd om ons verweesd en onbegrepen te voelen? Nauwelijks. Op straat werden onze twee zonen met hun westerse uiterlijk en blonde haar permanent aangegaapt. Sommige meisjes leken bijna flauw te vallen. Als ouders zagen we dit spektakel met stijgende verbazing aan. Vooral omdat onze kinderen gespeeld onverschillig onder al die aandacht bleven. En ‘professioneel’ met allerlei Chinezen op de foto gingen.